Grzybica skórna u kota (dermatofitoza) – jak zarażają się zwierzęta? Grzybica jest chorobą zaraźliwą i może rozprzestrzeniać się pomiędzy zwierzętami w sposób bezpośredni. Czasami wystarczy, że zdrowe zwierzę będzie miało styczność z zainfekowanym przedmiotem – szczotką, drapakiem, miską, zabawką lub legowiskiem. Wszelkim grzybicom wybitnie sprzyjają wysoka temperatura, duża wilgotność powietrza, zagęszczenie zwierząt oraz złe warunki sanitarne. Koty z grupy podwyższonego ryzyka Najbardziej narażone na zachorowanie są koty młode, stare oraz te z osłabionym systemem odpornościowym na skutek innych chorób, np. białaczki czy kociego kataru. Prawdopodobieństwo wzrasta też u zwierząt źle karmionych, z niedoborem witamin lub tych żyjących w dużych skupiskach, takich jak schroniska czy hodowle. W rozwoju i rozprzestrzenianiu się grzybicy pomagają także pasożyty, takie jak pchły, wszy, wszoły i owady, np. muchy. Dlatego bardzo ważna jest higiena wśród zwierzaków. Narażone są także samiczki w trakcie rui, ciąży oraz podczas karmienia kociąt. Grzybica częściej rozwija się u kotów długowłosych, gdyż z długiego i gęstego futra trudniej jest usunąć zarodniki dermatofitów podczas pielęgnacji. Grzybica u kota – objawy Wiele infekcji grzybiczych przebiega bezobjawowo. Symptomy schorzenia mogą pojawić się dopiero przy osłabieniu układu odpornościowego zwierzęcia. Co więcej, grzybica u kota jest doskonałym naśladowcą innych chorób, dlatego często stwarza niemałe trudności w diagnozowaniu i poprawnym jej leczeniu. Początkowo schorzenie nie przeszkadza kotu, a skóra nie drażni. Jednak naskórek powoli rogowacieje, przez co przyczynia się do zatykania gruczołów łojowych. To powoduje nadkażenie bakteryjne. W tym momencie kot zaczyna odczuwać ból i uporczywe swędzenie. Drapanie powoduje powiększanie się ran oraz powstawanie ropnych zakażeń. Otarcia naskórka czy mechaniczne mikrourazy skóry oznaczają lepsze warunki do wnikania zarodników dermatofitów. Objawami zarażenia się kota są wykwity skórne i świąd. Zmiany na skórze ujawniają się zazwyczaj na głowie, uszach, pyszczku, opuszkach łap, pazurach, nosie, ogonie. Zaawansowane stadium choroby może zająć całe ciało. Włosy kota ulegają ułamaniu kilka milimetrów nad powierzchnią naskórka, czasami występuje łysienie, a skóra może być pokryta zaczerwienieniami i szarym nalotem lub łupieżem. Nie obserwuje się objawów ogólnych w postaci gorączki czy spadku apetytu i aktywności.
Objawy grzybicy u kota. Grzybica u kotów przebiegać może w różny sposób, a objawy nie zawsze jednoznacznie na nią wskazują. Typowymi dla grzybicy symptomami są świąd oraz miejscowe wyłysienia pokrywające się charakterystycznymi szarymi łuskami i strupami. Zmiany chorobowe ogniskują się przeważnie na okolicach głowy, uszach
Zakażenia grzybicze należą do częstych infekcyjnych chorób skóry spotykanych u dzieci. Najczęściej występują grzybice owłosionej skóry głowy, które należą do chorób wysoce zakaźnych. Chorują na nią zwykle dzieci przed okresem dojrzewania, pomiędzy 2. a 10. rokiem życia, u chłopców choroba ta jest rozpoznawana nieco częściej niż u dziewczynek. Co to jest i jakie są przyczyny? Zakażenia grzybicze należą do częstych infekcyjnych chorób skóry spotykanych u dzieci, a ze względu na łatwość rozprzestrzeniania się stanowią istotny problem medyczny. Do grzybów powodujących grzybice skóry zaliczamy tzw. dermatofity, czyli grzyby atakujące powierzchniowe warstwy naskórka, paznokcie oraz włosy, a także grzyby drożdżopodobne (usadowione w fałdach skórnych i na błonach śluzowych) oraz pleśniowe (powodujące raczej grzybice narządów wewnętrznych). Infekcje grzybicze u dzieci, podobnie jak u osób dorosłych, najczęściej są wywołane przez dermatofity, które ze względu na miejsce bytowania możemy podzielić na geofilne (wywodzące się z ziemi), zoofilne (pochodzenia zwierzęcego) oraz antropofilne (pochodzenia ludzkiego). W zależności od okolicy ciała objętej zakażeniem można wyróżnić grzybice owłosionej skóry głowy, skóry gładkiej, stóp, paznokci, a także brody czy pachwin. Jak często występują i jak się objawiają zakażenia grzybicze u dzieci? Najczęściej w wieku dziecięcym widuje się grzybice owłosionej skóry głowy, które należą do chorób wysoce zakaźnych. Chorują na nią zwykle dzieci przed okresem dojrzewania, pomiędzy 2. a 10. rokiem życia, u chłopców choroba ta jest rozpoznawana nieco częściej niż u dziewczynek. Ryc. Grzybica owłosionej skóry głowy i skóry gładkiej. Widoczne rozległe ogniska rumieniowo-złuszczające. Zakażenie grzybicze w tej lokalizacji może przybierać różny obraz, w zależności od rodzaju dermatofitu powodującego infekcję. Najczęściej w obrębie skóry owłosionej głowy stwierdza się okrągłe lub owalne ogniska chorobowe z wyraźnym zaczerwienieniem i łuskami na powierzchni, niekiedy można zaobserwować obszary przerzedzenia włosów, nawet z miejscowym wyłysieniem. W przypadku grzybic odzwierzęcych stan zapalny jest znacznie większy i może dochodzić do tworzenia się ropnych guzów. W większości przypadków widuje się tzw. grzybicę drobnozarodnikową, która najczęściej przenosi się przez bezpośredni kontakt z chorym, ale możliwe jest zakażenie od zwierząt domowych, najczęściej kotów i psów. Inna bardzo zakaźna forma grzybicy owłosionej skóry głowy to grzybica strzygąca – do jej zakażenia może dochodzić przez styczność z zainfekowanymi przedmiotami, np. grzebieniami. W przypadku infekcji grzybami dermatofitowymi skóry gładkiej obserwuje się dobrze odgraniczone zmiany skórne z nasilonym stanem zapalnym na obwodzie na obszarach skóry odsłoniętej. Może wystąpić świąd. Choroba ta jest spowodowana bezpośrednim kontaktem z osobami zakażonymi oraz zwierzętami zarówno domowymi, hodowlanymi, jak i dzikimi. Grzybicę pachwin czy dłoni u dzieci widuje się rzadko, natomiast w późnym dzieciństwie może wystąpić grzybica stóp, szczególnie u młodych sportowców noszących nieprzewiewne obuwie. Grzybica paznokci stanowi najczęstszą formę kliniczną zakażeń grzybiczych widywanych u osób dorosłych, natomiast u dzieci należy do rzadkości. Jest to związane z szybszym wzrostem paznokcia i lepszym ukrwieniem palców stóp u dzieci w porównaniu z osobami dorosłymi. Jak lekarz ustala diagnozę i jakie są sposoby leczenia zakażeń grzybiczych u dzieci? Zakażenia dermatofitowe Rozpoznanie infekcji dermatofitowej powinno zostać ustalone w oparciu o szczegółowo zebrany wywiad lekarski oraz badania pomocnicze, jak np. badanie zeskrobin z powierzchni skóry (przy użyciu mikroskopu oraz badania hodowlane) czy badanie przy użyciu specjalnej lampy (lampa Wooda). Leczenie zakażeń dermatofitowych nierzadko jest długotrwałe i wymaga stałej kontroli dermatologicznej oraz ścisłej współpracy lekarza z rodzicem i dzieckiem. W przypadku grzybicy owłosionej skóry głowy zwykle konieczne jest leczenie ogólne, przy użyciu tabletek doustnych, nawet przez 4–8 tygodni. Leczenie zewnętrzne przy użyciu szamponów ma jedynie charakter wspomagający. Zaleca się ponadto usunięcie włosów z zajętych chorobowo ognisk, co skraca czas konieczny do wyleczenia. Grzybicę skóry gładkiej z kolei można skutecznie leczyć miejscowymi środkami przeciwgrzybiczymi przez 7–10 dni, nawet do 2 tygodni po ustąpieniu zmian skórnych. Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi Zakażenia grzybami drożdżopodobnymi (kandydozy) dotyczą zwykle błon śluzowych, szczególnie jamy ustnej, gdzie mogą powodować powszechne zmiany zwane pleśniawkami. W większości zmiany te występują u noworodków, u których w trakcie porodu doszło do zakażenia grzybami drożdżopodobnymi występującymi w obrębie dróg rodnych matki. Pleśniawki charakteryzują się białawymi nalotami przypominającymi ścięte mleko i pojawiają się zwykle w 8.–9. dobie życia. Częstą formą zakażenia grzybami drożdżakowymi są również zajady, czyli zapalenie kącików ust, przebiegające z zaczerwienieniem, nadżerkami oraz bolesnymi pęknięciami. Zajady pojawiają się częściej u dzieci, które ślinią się w czasie snu, oblizują wargi, a także u tych, które cierpią z powodu niedoborów pokarmowych (brak żelaza, witaminy B12) czy chorują na atopowe zapalenie skóry. W większości przypadków wystarczające jest zastosowanie miejscowych środków przeciwgrzybiczych. Łupież pstry Inny chorobotwórczy grzyb drożdżopodobny powoduje powierzchowne zakażenie grzybicze zwane łupieżem pstrym. Jest to choroba przenoszona bezpośrednio od innej osoby lub pośrednio przez pościel i bieliznę, charakteryzuje się różowobrunatnymi plamami o lekko złuszczającej się powierzchni, które odbarwiają się pod wpływem opalania. Grzyb ten bytuje w obrębie owłosionej skóry głowy, a zmiany skórne zlokalizowane są głównie w górnej części klatki piersiowej. W terapii skuteczne są zwykle preparaty miejscowe (aplikowane na skórę owłosioną głowy i zmiany chorobowe), w przypadkach opornych i rozległych dermatolog przepisuje leczenie ogólne. Co robić w razie wystąpienia objawów? W przypadku pojawienia się objawów mogących świadczyć o zakażeniu grzybiczym, czy to w obrębie skóry głowy owłosionej czy skóry gładkiej, należy zgłosić się z dzieckiem do lekarza dermatologa w celu potwierdzenia diagnozy i przeprowadzenia niezbędnych badań. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie dziecka? Zakażenia grzybicze, w zależności od rodzaju czynnika sprawczego, lokalizacji i rozległości infekcji wymagają terapii z użyciem leków przeciwgrzybiczych. Leczenie to, pomimo że może być długotrwałe i uciążliwe dla pacjenta, prowadzi do ustąpienia zmian skórnych, czyli całkowitego wyleczenia. Co postępować z dzieckiem po zakończeniu leczenia? W związku z tym, że grzybice owłosionej skóry głowy wykazują dużą zakaźność i łatwo się rozprzestrzeniają (możliwość epidemii w szkołach czy przedszkolach), zaleca się postępowanie profilaktyczne. W przypadku grzybic pochodzenia ludzkiego wskazane jest pozostawienie dziecka w domu, przynajmniej przez tydzień. Jeśli natomiast grzybica jest spowodowana grzybem odzwierzęcym, po wprowadzeniu odpowiedniego leczenia dziecko może uczęszczać do przedszkola czy szkoły. Po leczeniu doustnym, które może obciążać przewód pokarmowy, a w szczególności wątrobę (zwłaszcza, gdy leczenie było długie i współistnieją dodatkowe choroby) warto jest wykonać badania laboratoryjne z krwi dziecka (morfologię, próby wątrobowe). W przypadku grzybicy skóry gładkiej, po zakończonym leczeniu należy prawidłowo nawilżać i pielęgnować skórę dziecka. Co robić, aby uniknąć zachorowania dziecka? Tak jak wspomniano wcześniej, zakażenia grzybicze mogą być wynikiem przeniesienia infekcji z chorego zwierzęcia (kot, pies, zwierzęta gospodarcze). Zatem w przypadku wystąpienia zmian skórnych u zwierząt, z którymi dziecko może mieć kontakt, wskazane jest izolowanie pupila do momentu wykluczenia infekcji grzybiczych, a w razie jej potwierdzenia, niezbędne jest niezwłoczne leczenie weterynaryjne. Działanie zapobiegające przed rozwojem zakażeń grzybiczych ma prawidłowa higiena i pielęgnacja skóry dziecka.Grzybica to chyba jedna z najpowszechniejszych kocich chorób. Zarazić się nią bardzo łatwo, a leczenie jest wyjątkowo żmudne i uciążliwe. Dlatego grzybicy zdecydowanie lepiej jest zapobiegać i na szczęście są na to pewne sposoby. Zobaczmy więc, jak można uchronić kota przed grzybicą, jak rozpoznać pierwsze objawy zakażenia i na czym polega leczenie tego schorzenia. Grzybica skóry u kotów Gdzie kot może zarazić się grzybicą? Grzybica to wysoce zakaźna choroba wywoływana przez pasożytnicze grzyby z rodzaju Microsporum canic, Trichophyton lub Epidromophyton, które bytują na skórze czworonogów pożywiając się substancjami odżywczymi z komórek. Ich zarodniki przenoszą się z łatwością pomiędzy chorymi zwierzętami różnych gatunków oraz ludźmi. Na zakażenie narażone są zwłaszcza koty bardzo młode, starsze lub osłabione chorobą. Zarodniki grzybów przenoszą zarówno drogą bezpośrednią, jak i pośrednią. Nasz mruczek może więc zarazić się poprzez kontakt z innym chorymi zwierzakiem lub korzystając z jego legowiska, koca, miski czy szczotki do pielęgnacji sierści. Nosicielami zarodników mogą być także pchły, kleszcze, wszy oraz muchy. Na grzybicę chorują najczęściej koty wychodzące, jako że mogą mieć kontakt z kotami dzikimi i wolnożyjącymi. Choroba dokucza także kotom długowłosym, ponieważ trudno usunąć z ich sierści wszystkie zarodniki. Zachorowaniu sprzyja także dieta uboga w białko oraz witaminy, złe warunki życia oraz wszelkie mechaniczne urazy skóry, takie jak otarcia, oparzenia czy zadrapania. Objawy grzybicy u kota Grzybica u kotów przebiegać może w różny sposób, a objawy nie zawsze jednoznacznie na nią wskazują. Typowymi dla grzybicy symptomami są świąd oraz miejscowe wyłysienia pokrywające się charakterystycznymi szarymi łuskami i strupami. Zmiany chorobowe ogniskują się przeważnie na okolicach głowy, uszach, opuszkach łap oraz kończynach zwierzaka. Na pozbawionych sierści miejscach mogą wystąpić zaczerwienienia lub pęcherzyki ropne. Sierść zaatakowana przez grzyb staje się matowa, często przetłuszczona. Na skórze kota może pojawić się także łupież, zmiany zapalne lub rany jątrzące się na skutek ciągłego drapania (przeczytaj, co zrobić, gdy kot ciągle się drapie KLIK). W przypadku zaobserwowania któregokolwiek z wymienionych objawów, należy jak najszybciej zgłosić się z pupilem do weterynarza. Jak leczyć grzybicę u kota? Jeśli podejrzewamy grzybicę skóry u kota », w żadnym wypadku nie powinniśmy leczyć jej na własną rękę. To wyjątkowo uciążliwa i wysoce zakaźna choroba, która przenosi się również na ludzi. Wizyta u weterynarza jest więc niezbędna. W terapii grzybicy u kota używa się przeważnie leków doustnych oraz preparatów działających miejscowo. Pełna kuracja może trwać nawet kilka miesięcy i często należy kontynuować ją jeszcze przez jakiś czas po ustąpieniu objawów. Zmienione chorobowo miejsca należy smarować specjalnymi preparatami przeciwgrzybiczymi, w postaci kremów, maści, żelów lub płynów. Poza środkami doustnymi i miejscowymi kotu można podawać także suplementy wzmacniające odporność zawierające kwasy omega-3 i omega-6. Może to być na przykład tran, olej lniany lub olej z łososia ». Pamiętajmy jednak, by skonsultować to z weterynarzem i ściśle przestrzegać jego zaleceń. ↓ OLEJ Z ŁOSOSIA DLA PSA ↓ Mając w domu chorego zwierzaka musimy także zadbać o czystość i higienę otoczenia. Warto na bieżąco odkażać pomieszczenie, w którym przebywa pupil, zdezynfekować jego legowisko oraz wszystkie przybory do pielęgnacji jego sierści. ↓ AKCESORIA DO CZESANIA KOTA ↓ Jak ochronić kota przed grzybicą? Od jakiegoś czasu dostępna jest także specjalna szczepionka przeciw grzybicy dla kota. Warto aplikować je zwłaszcza kotom wychodzącym oraz tym, które mają kontakt z innymi zwierzakami. W profilaktyce ogromną rolę odgrywa także higiena, zwłaszcza jeśli mamy w domu więcej niż jednego czworonoga. Pamiętajmy, by regularnie prać posłania i koce, na których wylegują się koty. Dbajmy o to, by miseczki zwierzaków zawsze były czyste, to samo dotyczy wszelkich szczotek i grzebieni. Każdy kot powinien mieć własne akcesoria do szczotkowania sierści, które po użyciu zawsze należy zdezynfekować. Nie zapominajmy o systematycznym wyczesywaniu futerka pupila, od czasu do czasu warto także zaserwować mu porządną kąpiel. ↓ SZAMPONY DLA KOTA ↓ Zdjęcie: Zapisz się do newslettera, a otrzymasz 5% rabatu na zakupy! Super oferty e-sklepu Kakadu na Twój email atrakcyjne wyprzedaże ♥ wyjątkowe promocje ♥ kody rabatowe Profil autora na Google+
Pomimo swojej nazwy grzybica w rzeczywistości nie jest robakiem ani pasożytem; to jest grzyb. Grzyb ten uwalnia zarodniki, które następnie znajdują swoje miejsce w ziemi lub na skórze ludzi i zwierząt.Re: odbyt. grzybica jest bardzo prawdopodobna Możliwe przyczyny świądu odbytu: zakażenie pasożytami (np. owsiki) zakażenie grzybami (drożdżyca) wyprysk okolicy odbytu rozpadlina odbytu i przetoki cukrzyca zaburzenia psychiczne. Pt, 18-03-2005 Forum: Zdrowie - Re: odbyt.
Mikroskopijne grzyby potrafią zamienić w udrękę życie zwierząt i ludzi. Nie da się mówić o jednej grzybicy. Za różne jej odmiany odpowiada w sumie około dwustu gatunków grzybów. Najczęściej występujące grzybice u psów, kotów i u ludzi to: Grzybica drobnozarodnikowa, gdzie zmianami chorobowymi objęte są włosy, naskórek, paznokcie. Grzybica strzygąca (trychofitoza), gdzie zmiany chorobowe dotyczą włosów, które ulegają zniszczeniu i ułamaniu, a także zmian skórnych w postaci wyprysków. Grzybica woszczynowa (zwana także skrupieniem woszczynowym), gdzie zmiany skórne przypominają kubeczkowatego kształtu strupy. Za wystąpienie grzybicy drobnozarodnikowej najczęściej odpowiedzialny jest Microsporum canis. Zdarza się, że choroba ta u zwierząt przebiega bezobjawowo. Sytuację taką stosunkowo często spotyka się u kotów. Zwierzęta te są, więc potencjalnym źródłem zakażenia dla ludzi i innych zwierząt. Wśród objawów u młodych kociąt mogących sugerować wystąpienie mikrosporozy są zmiany skórne na głowie. Najczęściej zaatakowana jest okolica nosa, powiek, dolnej wargi, czasami szyja, wewnętrzna powierzchnia przednich łapek, rzadziej tułów i okolica ogona. Pierwsze objawy grzybicy - niepozorne łyse plamki. Źródło: shutterstock Dotknięta zmianami grzybiczymi skóra pokrywa się drobnymi łysinkami, które wraz z upływem czasu stają się coraz większe. Pozbawiona włosów skóra nadmiernie łuszczy się, jest wyraźnie pogrubiała i obrzęknięta. Przybiera sinawo-grafitowy kolor. Grzybica drobnozarodnikowa u psa powoduje początkowo powstanie miejscowych łysinek, które rozrzucone mogą być na całej powierzchni skóry. Szczególnie narażone miejsca to okolica głowy, kończyn i ogona. Pozbawione włosa miejsca pokrywają się szaro-kremowymi strupkami. Po zerwaniu strupa ukazują się żywo-czerwone sączące miejsca owrzodzeń. Mikrosporoza u ludzi objawia się zmianami na głowie przypominającymi szaro-kremowe ogniska, które pokryte są nadmiernie łuszczącym się naskórkiem. Włosy ułamane są na wysokości kilku milimetrów od powierzchni skóry. Grzybica strzygąca nazywana także trichofitozą, bądź liszajem strzygącym jest dermatomykozą wywoływaną przez Trichophyton verrucosum. Imponująca jest przeżywalność zarodników tego grzyba. W zaatakowanych włosach i odpadniętych strupach zachowuje on żywotność i zdolność do zakażania nawet przez kilkanaście miesięcy. Źródłem zakażenia mogą być zarówno chorzy ludzie jak i chore zwierzęta. Do zakażenia może dojść poprzez kontakt bezpośredni z chorym osobnikiem jak i za pośrednictwem zakażonego sprzętu jak np. grzebień, szczotka, itp. U psów i kotów choroba po okresie inkubacji trwającym około 2 - 3 tygodnie, objawia się wystąpieniem małych guzkowatych nacieków. Nacieki te w bardzo krótkim czasie zmieniają się w owalne bezwłose miejsca, które pokrywają szaro-kremowe strupy. Te zmiany chorobowe najczęściej lokalizują się wokół oczu, na szyi, łopatkach, pośladkach i okolicy miednicy. Powierzchnie skóry, które w naturalny sposób są mniej owłosione (brzuch, okolica napletka) pokrywać się mogą pęcherzykami wypełnionymi surowiczym płynem. U ludzi, trichofitoza najczęściej atakuje owłosioną skórę głowy, wówczas włosy wyglądają jak przystrzyżone (stąd też nazwa – grzybica strzygąca). W przypadkach grzybicy, która zaatakowała głębsze warstwy skóry może dojść do trwałej utraty włosów. Zmiany grzybicze dotyczyć mogą także tułowia i kończyn, gdzie obserwuje się opryszczkowe okrągłe zmiany z pasami nadmiernie łuszczącego się naskórka. Grzybica woszczynowa popularnie i zwyczajowo nazywana była parchem lub strupem miodowym. W zwierząt w przebiegu choroby pojawiają się na skórze łatwo pękające strupy. W miejscu pęknięcia strupa ukazuję się wydzielina miodowego koloru. W przypadku psów i kotów zmiany zwykle zlokalizowane są na głowie wokół warg, oczu, uszu i nosa, a także na przyśrodkowej powierzchni kończyn. W przypadku człowieka grzybica obejmuje owłosioną powierzchnię głowy, a także skórę nieowłosioną i paznokcie. Podczas choroby powstają żółte miseczkowate duże łuski. Choroba może przybierać postać przewlekłą i nie leczona doprowadza do powstania trwałych wyłysień. Ze względu na wysoką ekspansywność grzybic każdy przypadek choroby skóry powinien być konsultowany z lekarzem. W uzasadnionych przypadkach wskazane jest badanie włosów i naskórka w tzw. preparacie bezpośrednim i badaniu hodowlanym.JwwHwiZ.
grzybica u kota zdjecia
